MAAK KENNIS MET DIDI

Didi is een atlete en droomde er als kind al van om model te worden. Toen ze op 12-jarige leeftijd last kreeg van lymfoedeem in haar linkerbeen, zag ze haar dromen vervagen. Didi liet zich echter niet ontmoedigen en dwong zichzelf om meer te bereiken dan ze voor mogelijk hield. Lees hieronder haar verhaal.*

*Dit is een persoonlijk verhaal van de patiënte en weerspiegelt niet noodzakelijkerwijs de kennis van JOBST of de huidige stand van de wetenschap. Vraag altijd advies aan een zorgverlener als je symptomen ervaart.

"Het is echt moeilijk om de pijn in mijn been te omschrijven, want het is geen normale pijn. Het is echt raar. Het is geen stekende pijn. Soms is het normale pijn, maar het ergste voor mij is de bonzende pijn alsof ik ineens gedwongen word te stoppen. Het is net als aan het einde van een wedstrijd waar je op dat laatste stukje probeert te duwen, duwen, duwen en jouw benen niet verder kunnen, omdat het gevoel je dwingt te vertragen. Zo omschrijf ik het. Maar 10 keer erger."

"Ik voel me de hele tijd erg uitgeput, omdat ik het gevoel heb dat ik extra energie stop in alles wat ik doe. Wanneer ik aan atletiek doe, stop ik dubbel zoveel energie en inspanning in mijn linkerbeen als in mijn rechterbeen. Het is heel moeilijk om iedereen bij te houden. Ik heb ook pijn in mijn hele been, van gevoelloosheid tot een bonzende pijn. En ik kan moeilijk slapen. Het is soms moeilijk voor mij om stil te blijven zitten. Het is gewoon heel ongemakkelijk om er dag en nacht mee bezig te zijn, want ik voel altijd wel iets in mijn been."

"Toen ik 16, 17 werd, stopte ik gewoon met het dragen van compressiekousen, omdat ik dacht dat het toch niets hielp. Maar nu houd ik weer meer rekening met mijn gezondheid. Ik probeer ze dus elke dag zoveel mogelijk te dragen. 's Nachts draag ik ook compressiekousen. En als ik tijd heb, doe ik ook mijn [verstelbare compressie]verband om. Ik gebruik dus drie verschillende soorten compressie, waarvan minstens één dagelijks, om de stroom van lymfevocht te stimuleren."

"Ik haatte mijn been. Ik dissocieerde het van de rest van mijn lichaam. Ik dacht dat het niet van mij was. Maar nu ben ik tot het besef gekomen dat het wel degelijk van mij is, dat het deel uitmaakt van wie ik ben en dat ik er net zoveel van moet houden als van de rest van mijn lichaam. En als iemand iets anders probeert te beweren, dan is dat zijn/haar probleem."